Poezja po polsku (POETRY IN POLISH)
​

Spisywałam wiersze i myśli w moich pamiętnikach w języku polskim do czasu kiedy miałam ok. 19 lat. Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych (1983 rok) i paru ciężkich przeżyciach przestałam pisać. Dopiero ok. roku 1999, jednej nocy obudził mnie jakiś wewnętrzny głos, "Wstań, weź długopis i zacznij pisać." Była to druga w nocy. Od tego czasu zaczęłam znowu dużo pisać, tylko że tym razem w większości po angielsku. Moje wiersze stały się się dużo głębsze i bogatsze niż te, które pisałam kiedyś. Jakkolwiek wciąż pozostał prosty, zrozumiały styl i czasem trochę humoru. W Stanach mówią o moich wierszach, "the healing poems", czyli jakby wiersze o uzdrawiających właściwościach, lub wiersze, które leczą. Nie jestem pewna jak najlepiej przetłumaczyć, może Wy mi pomożecie.  Ale fakt faktem jest, że dla mnie te wiersze powstawały po to żeby mnie pocieszyć, nauczyć czegoś, pomóc w jakimś cierpieniu, pomóc mi pracować nad swoim charakterem, lub czasem po prostu rozweselić. Niestety większość wierszy jest po angielsku, ale co jakiś czas, szczególnie jak jestem w Polsce, zaczęły pojawiać się po polsku. 

---

ŻALE, ŻALE, ŻALE

Żale, żale, żale
Nie znikają wcale
I tak ciągle rosną
Zimą, latem, wiosną.
 
Może czasem trzeba
Oddać je do nieba.
Niech tam aniołowie
Radzą z nimi sobie.
 
A ja uspokojona.
W końcu uwolniona
Po tym wewnętrznym areszcie
Pod ukochaną brzozą, odpocznę…
                                    Nareszcie.
​
 LILIANA KOHANN
©Artpeace Publishing 2018 (6.27.18 Kielno-Bożanka)

IDŹ SPAĆ MÓWI GŁOS ROZSĄDKU

"Idź spać" mówi głos rozsądku, ale jest za cichy, 
Więc siedzę i pracuję, 
Tworzę, kombinuję, sprzątam, coś przekładam,
Myślę, rysuję, piszę, komponuję. 
 
"Idź spać" rozsądek coraz głośniej 
Krzyczy mi do ucha. 
No i teraz tak myślę... czy głos rozsądku za cichy, 
Czy może ja... za głucha?
 
LILIANA KOHANN
©Artpeace Publishing 2018 (6.12.18 Zainspirowane przez Inę Bednarską)
​

---

A tu coś dla dzieci: 

KOMAR

Proszę państwa, dziwna rzecz,
komar lata wprzód i wstecz.
Cóz mam zrobić, kto pomoże?
Komar chyba spać nie może.
 
No i ja też, dzieci moje,
wstyd się przyznać, spać się boję.
I choć już jest pierwsza w nocy,
za komarem wodzą oczy. 
 
W lewo, w prawo, fruwa, bzyka,
to się zjawia, to gdzieś znika. 
Niech by tylko siadł na ścianie,
a zaraz klapkiem dostanie.
 
O nareszcie, o tu siadł! 
Ja za klapka, klapkiem klap!
Gdzie ten komar?  Łap go, łap! 
Znowu uciekł, niech go szlak!
 
Znowu leżę, wzrokiem wodze
O, jest komar!  Na mej nodze. 
Ja za klapka, klapkiem klap!
Gdzie ten komar?  Łap go, łap!
 
Oj, na nodze wielki ślad.
A uparte komarzysko
znowu lata. 
I to... wszystko.
 
©Artpeace 1999 (Lato, z moimi synkami w Wałczu)